Op mijn 55ste ging ik groen denken en deed ik mee om te besparen, in de plaats van goedkope gloeilampen die me licht en warmte gaven, plaatste ik spaarlampen die wel wat duurder waren in aankoop maar minder energie verbruikten.
Het nadeel was de warmte die mijn oude gloeilampen gaven, die diende ik met mijn verwarmingstoestel te compenseren, maar ja het gedacht alleen maakte me gelukkig ik bespaarde wat op mijn elektriciteitsrekening.
Op mijn 60ste ging ik led lampen gebruiken omdat deze toch nog wel wat minder energie verbruikte, om s’avonds mijn karige kamer te verlichten waar ik mijn boek ter ontspanning kon lezen, en ik verving ook maar ineens mijn oude buislamp TV door een led TV, zo kon ik het dagelijks nieuws minder vervuilend blijven volgen.
De kringloop waar ik mijn oude TV naartoe bracht kon dit nog voor een zacht prijsje aan een arme sukkelaar verkopen, want voor een arme mens is het niet te duur in aankoop niet te vervuilend, zo hielp ik de afval berg toch mee te verkleinen.
Wat was ik een tevreden mens, omdat ik echt groen denkend geworden was.
Op mijn 65ste kwamen de zonnecellen op de markt en konden er groene certificaten verdiend worden, welke ervoor gingen zorgen dat de gemaakte investering na twintig jaar terug verdiend kon zijn.
Wetende dat ik op mijn 85ste nog wat kon verdienen door de elektriciteitskosten te verminderen, wou ik zonnecellen plaatsen en een warmtewisselaar.
Maar nog voor ik zonnecellen op mijn dak kon leggen, omdat er zeer goedkope op de markt waren van Chinese makelij, werden deze in allerijl door een jaloerse minister verbannen wegens te goedkoop, zodat ik (hoewel van goede wil zijnde) deze niet kon plaatsen, omdat het mijn budget te boven ging.
Ik had nog geen profijt gehad van mijn groene besparingswoede.
Toen de energieleveranciers hun winsten zagen dalen en zij de energie prijzen fors verhoogden, zelfs de regering deed mee aan het verhogen van de energieprijs door een turteltaks van 100€ in te voeren, en het afschaffen van een hoeveelheid gratis energie, de grootverbruikers werden beloond doordat er een plafond ingesteld werd omdat er teveel protest was voor de grote verhoging.
Daar gingen mijn besparingen naar de zak van de rijken.
Nu op mijn 70ste hangen onze regeringsleiders aan mijn vel om mijn dak en muren van mijn woning te isoleren, tegen de opwarming van de aarde en mag ik mijn houtkachel niet zomaar meer gebruiken, voor het fijn stof.
En al bij al is er nog ne flauwe plezante burgervader die mij komt vertellen wanneer ik een andere auto moet aankopen, omdat ik op bepaalde plaatsen niet meer mag rijden wegens te oud en te vervuilend.
Daar gaat een maand pensioen, voor de keuring van mijn geliefde auto die mij trouw bracht waar ik wou en die ik nu met pijn in het hart moet wegdoen.
Nu ik op mijn oude dag na een gehele leven gezwoegd en geploeterd te hebben dacht om een paar jaartjes te kunnen genieten van een vrij leven, word ik verplicht om thuis te blijven, want op het openbaar vervoer kan je ook niet rekenen, ik kan wel heen reizen naar een bestemming in het binnenland maar s’avonds moet je zien dat er ergens een slaapplaats is of je moet vroeg het plezante leven verlaten om het laatste openbaar voertuig te nemen.
Waarom zou ik nu nog meedoen om wat te besparen!